Con traducción y notas de Mario Domínguez Parra, presentamos dos poemas del escritor griego Antonis D. Skiazás (Atenas, 1960). Estudió ingeniería química en la Universidad de Patras. Sus poemas se han traducido a doce lenguas. Es autor de los siguientes libros de poesía: Cementerio fronterizo (Παραμεθόριο Νεκροταφείο, Αθήνα, 1983), El corcel de las olas (Ο ίππος των κυμμάτων, 1990), Veleta estival (Θερινό Ανεμούριο, Αχαϊκές Εκδόσεις, Πάτρα), Fantasías de un viajero (Φαντασιώσεις ενός οδοιπόρου, Δελφίνι, Αθήνα, 1996), Salve, siglo (Χαίρε, Αιώνα, Χειροκίνητο, 2002), Poemas-compendio 1983-2006 (Ποιήματα–Περίληψη 1983-2006, Ι. Πικραμένος, Πάτρα, 2006), Aniversario primaveral del amor (Έρωτος επέτειος εαρινή, Συλλεκτική έκδοση, εκτός εμπορίου, Αθήνα, 2008), Ciudad hospitalaria (Φιλόξενος πόλις, Ι. Πικραμένος, Πάτρα, 2010). Su último libro se titula Evyenía (Ευγενία, Ι. Πικραμένος, 2016).
Algunos de sus poemas se han traducido a 11 lenguas y han aparecido en antologías griegas y de otros países. Artículos y ensayos de su autoría sobre poesía, historia y educación se han publicado en revistas y periódicos. Es miembro de la Asociación de Escritores y del Círculo de Poetas. Editó la revista literaria «Ελί – τροχος» durante la década de los noventa. Escribió también la obra de teatro Historia de un puente, representada por primera vez en 2014 en el teatro antiguo de Macinia. Es también el compilador de la Antología de poetas de Patras 1940-1995.
Της αγάπης
Αιώνες που αρχίζει το τραγούδι
η σελήνη, στον ασβέστη της μάντρας,
το στήθος σου πυργώνει
ανδαλουσιανή αλατόπετρα,
σε όσους στέγνωναν κοιτώνες,
η λεβάντα, το θυμάρι, τα άγρια άνθη
του φασκόμηλου,
απ’ τις ομόκεντρες
αντηλιές μας στη νήσο Σύμη.
Συμφωνήσανε το φως,
συμφώνησαν το αλάτι,
συμφωνήσαν το φεγγάρι,
να κατηφορίζει στις μηλιές,
να κρύβεται στο φύλλωμα
να γίνεται ώριμος καρπός.
Συμφωνήσανε να ορίσουν τους καραβομαραγκούς
για να πετσώσουν το σκαρί της κιβωτού.
Να στέψουν συμφώνησαν
τον πλοίαρχο, τους ναύτες και το πλήρωμα
του νέου κατακλυσμού.
Οι μοίρες μας, αλίμονο
τα συμφωνήσανε πολλά.
Εμείς όμως
δίχως υπογραφές
χωρίς συμβόλαια και συμβολαιογράφους,
ν ‘ αγαπηθούμε πέπρωται.
Al amor
Siglos ha que la luna empezó
la canción en la cal del aprisco,
tu pecho torrea
piedra de sal andaluza
en toda alcoba en que la lavanda,
el tomillo, las salvajes flores de salvia
se secaban,
desde nuestras concéntricas
fulguraciones en la ínsula Symi[1].
Acordamos que la luz,
acordaron que la sal,
acordaron que la luna,
descendiera a los manzanos,
se ocultara en la fronda
deviniera fruta madura.
Acordamos que ordenasen a los carpinteros de ribera
que forrasen el armazón del arca.
Acordaron coronar
al capitán, a los marineros y a la tripulación
del nuevo cataclismo.
Muchas cosas acordaron
nuestros hados, ay de nosotros.
Nosotros empero
sin firmas
sin contratos ni notarios
está escrito que nos amemos.
Μονοσύλλαβο Ημερολόγιο
Μοναχός
σηκώθηκα αυτήν τη φορά
χωρίς την τριχιά στο λαιμό.
Αχάραγα στην πέργκολα του Αυγούστου
η άφιξη της μέγιστης απώλειας.
Σ’ αυτό το θέρος έπιασε από νωρίς
τ’ άνθη του νυχτολούλουδου να δένουν
σε κραυγές θεών.
Με αποχαιρετισμούς θρασείς
έρωτες κρυφούς,
με βρήκες, συμφιλίωση, στις κορυφές της μνήμης
γυναίκα πολυπόθητη να
το νέο σχέδιο της διαθήκης
καταχωρώ στο κάτεργο της μήτρας μου.
Με τον καιρό στη μονοσύλλαβη λιτότητα
των ημερολογίων οι εγγραφές,
για το μήκος του σχοινιού
το κόστος κι οι αντοχές του,
κάπως έτσι θα κριθούν
ως ανυπόστατοι οι θρήνοι των θεών.
Όμως τα ψιχουλάκια του ήλιου
ίσως δώσουν λύσεις
με μια βασιλική μεγαλοπρέπεια
στο αποκεφαλισμένο χάος
που στα όνειρά μου σέρνεται
πλανόδιον πωλών επί πιστώσει θέρος.
Diario monosílabo
Solitario
me levanté esta vez
sin la soga al cuello.
Al amanecer en la pérgola de agosto
la llegada de la suprema pérdida.
En este estío brotaron desde temprano
las flores del dondiego para engastarse
en gritos de dioses.
Con despedidas insolentes
pasiones ocultas,
me hallaste, reconciliación, en las cimas de la memoria
mujer anhelada mira
el nuevo plan del testamento
inscribo en la mazmorra de mi matriz.
Con el tiempo en la humildad monosilábica
los documentos de los diarios,
sobre la longitud de la cuerda
el coste y sus resistencias,
de esa manera se declararán
irreales los trenos de los dioses.
Empero las almillas del sol
quizá den soluciones
con una grandeza regia
al caos decapitado
que se arrastra por mis sueños
el estío ambulante de los potros a crédito
[1] Isla griega del Dodecaneso.